پرستو سرمدی: تمام دلتنگی هایم را فدای آرمانهای سبزت می‌کنم

به مناسبت سالگرد پیوندمان

نوشته شده در چهارشنبه پانزدهم مهر 1388





مثل اينكه روزگار تصميم گرفته سالگرد پيوندمان را در كنار ديوارهاي اوين جشن بگيريم، اين هم تجربه اي است عزيز، من مي آيم با شاخه گلي و خانواده و دوستانمان كه اين روزها بيشتر از هميشه قدرشان را مي دانم سالگرد پيوندمان را جشن مي گيرم. تو پشت ديوارهاي شرمگين اوين باش و من رو به رويت تا به خاطر بياوريم آن روز باشكوه را كه يگانه اميد روزهاي نوجوانيم، محمد خاتمي، عقد پيوندمان را خواند و من همانجا احساس كردم طنين زيباي صدايش نمي گذارد هرگز شيريني با هم بودنمان حجابي شود بر باورهايمان. عکس عقدمان با خاتمي را هم كه ماموران با خود بردند، خدا را چه ديدي شايد اين عكس يكي از موارد اقدام هايت عليه امنيت ملي باشد.

هفته گذشته بارها دست به قلم بردم تا از تو بنويسم و شكايت كنم از رفتاري كه با تو شد، تويي كه از بهترين انسانهايي هستي كه تا به حال ديده ام پس چه باك كه مانند ديگر خوبان جايت پشت ديوارهاي بلند اوين باشد؛ مي خواستم بگويم كه چگونه باورهايت سرت را به قدري شلوغ كرده بود كه نگذاشت در اين سالها زمان زيادي را با هم بگذرانيم و من هميشه از اين بابت گلايه داشتم هر چند در دلم به آن می‌بالیدم؛ مي خواستم بگويم معتقدي كه به عنوان يك مسلمان نمي تواني براي خودت و بي تفاوت نسبت به سرنوشت سرزمينت زندگي كني، بگويم چگونه اعتقادات عميق مذهبيت از نوجواني تو را از خلوت عاشقانه با معبودت به دنياي پر هزينه سياست كشاند و چقدر در اين راه از نامردمان زخم ديدي اما پا پس نکشیدی و بگویم ایمانی که در تو دیده ام هر بند و شکنجه ای را تاب می‌آورد و هر زندانبانی را مجبور به کرنش می‌کند، حتی اگر زندانبان برای فرار از سنگینی نگاهت چشم هایت را با چشم بند پوشانده باشد.

به گمانم اين ويژگي ها قرار بود روزي معيار گزينش خودي از غير خودي در نظام اسلامي باشد، اما امروز در پی سالها تضیع حق غير مذهبي های این دیار، مذهبي هاي اصيل و انساني مانند تو و دوستانت در حزب مشاركت هم تحت فشارند تا زبانشان را در كام بكشند، كه ايمان دارم هرگز چنين نخواهد شد.

در آستانه سالگرد پیوندمان تو را می‌بینم که در خلوت آن سلول انفرادی مرور می‌کنی رنج هایی که مادران و پدرانمان از صد سال پیش تا کنون برای آزادی کشیده اند و به اهداف آنها مومن تر می‌شوی همچون بزرگان دیگری که در همان حوالی تو ماههاست محبوس شده اند.

عزیز!

چند روز قبل از رفتنت بود كه گفتي به عشقمان مي بالي و كمي بعد اضافه كردي كه مي خواهي از تعلقات دنيويت كم كني، لازم نبود بگويي من همان موقع كه عزيزانمان را به زندانها بردند و ياران ناشتاخته مان در خيابانها و بازداشت گاهها به شهادت رسيدند و همان روز كه خبر شكنجه هاي كهريزك را شنيدم فهميدم كه ديگر شيريني هاي اين عشق بر ما حرام است و در اين سال بلوا جايي براي دلدادگي نيست، پس عزيزترينم تمام دلتنگي هايم را فداي آرمانهاي سبزت مي كنم، در اين زمستان تنها به راه سبزمان بينديش و دلدادگي ها را براي روزهاي بهاري بگذار